ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ

Η ομοιοπαθητική είναι θεραπευτική τέχνη, εντελώς φυσική, χωρίς παρενέργειες, φιλική προς τον άνθρωπο,
και βασίζεται σε συγκεκριμένους αναλλοίωτους θεραπευτικούς νόμους.

Στηρίζεται στην αρχή "όμοια ομοίοις εισίν ιάματα" που ήταν η θεραπευτική αρχή του Ιπποκράτους.

Αυτή η αρχή στοχεύει την ενεργοποίηση των δυνάμεων του οργανισμού,
και αυτή η τελευταία θα φέρει την αποκατάσταση της διαταραγμένης υγείας. 

Στην Ευρώπη, και παντού στον κόσμο, η ομοιοπαθητική ασκείται από ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί
σε αυτήν σύμφωνα με τα στάνταρτ που έχει θεσπίσει το Ευρωπαϊκό συμβούλιο Κλασσικής Ομοιοπαθητικής
{ECCH}.

Στην Ελλάδα, ο Σύλλογος Ομοιοπαθητικών Ελλάδος, είναι αναγνωρισμένος από το  {ECCH},
επειδή τα μέλη του καλύπτουν τις προαναφερόμενες προϋποθέσεις.

…" Όμοια ομοίων, εισίν ιάματα", είπε ο Ιπποκράτης, ο μεγάλος Έλλην ιατρός,
στο όνομα του οποίου ακόμα και σήμερα ορκίζονται οι συμβατικοί γιατροί όλου του κόσμου,
ως ένα φόρο τιμής στο πρόσωπο του.

Την υπέροχη αυτή ρήση του Ιπποκράτη, την αφομοίωσε, και την επεξέτεινε ο Samuel Hanemann,
που είναι ο σύγχρονος πατέρας της Ομοιοπαθητικής, στον οποίο όλοι μας, οφείλουμε τα μέγιστα,
με την απίστευτη διεύρυνση που χάρισε στην θεραπευτική ικανότητα του ανθρώπου.

Τι εννοεί όμως ο Ιπποκράτης? 

Ότι το όμοιο θεραπεύει το όμοιο, σημαίνουν οι λίγες αυτές λέξεις.

Και επίσης ο Hanemann μας λέει πως " υψηλότερη και μοναδική αποστολή του γιατρού,
είναι να επαναφέρει την υγεία σε αρρώστους, αυτό είναι που ονομάζεται θεραπεία".

Πως όμως γίνεται αυτό?

Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω παρακάτω με απλά λόγια, ώστε να είναι κατανοητό. 

Όλη μας η ζωή βασίζεται στη ροή της ενέργειας στο σώμα μας.

Προεκτείνοντας την έννοια αυτή λίγο ακόμα, η "σωστή" ροή της ενέργειας,
σημαίνει ότι το σώμα είναι υγιές.

Αντιθέτως ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι η "μη σωστή" ροή της ενέργειας,
σημαίνει ότι το σώμα είναι άρρωστο, ή καλύτερα ότι δεν είναι υγιές.

Πως εμείς βιώνουμε αυτό το δυσάρεστο γεγονός της ασθένειας;

Με κάποια συμπτώματα, πχ. στη γρίπη αισθανόμαστε μια καχεξία,
μπορεί να πονά το σώμα μας ή το κεφάλι μας, ή ακόμη μπορεί να υπάρχει καταρροή ή και πυρετός.  

Αυτά τα συμπτώματα, η ομοιοπαθητική ιατρική,
τα θεωρεί σαν την έκφραση της ασθενείας στον άνθρωπο.

Και σε καμιά περίπτωση δεν είναι το "κακό σύμπτωμα" που πρέπει πάση θυσία να εκριζώσουμε.

Με άλλα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε πως, εξωτερικά η ενέργεια μας "εκφράζει"
με τον τρόπο αυτό την ανισορροπία της που βρίσκεται στο εσωτερικό, και βεβαίως προσπαθεί
να επαναφέρει την τάξη, δηλαδή την θεραπεία.

Εδώ είναι καλό να σημειωθεί, ότι ο όρος ασθενής, είναι ακριβώς αυτός που ταιριάζει ετυμολογικά
και εννοιολογικά στην περίπτωση, ότι δηλαδή ο πάσχων έχει έλλειψη σθένους,
δηλαδή με όρους ομοιοπαθητικούς, έλλειψη ζωτικής ενέργειας. 

Εμείς, στην ομοιοπαθητική θεραπευτική, θεωρούμε κάθε προσπάθεια
"θεραπείας των συμπτωμάτων" με ουσίες αντίθετες προς τη ροή της ενέργειας,
είναι καταπιεστική, και ως εκ τούτου επιζήμια για την υγεία, μεσο-βραχυ-μακροπρόθεσμα.

Για την ομοιοπαθητική αντίληψη, δεν είναι σωστό μια καταρροή να αντιμετωπίζεται με αντι-καταρροϊκά,
και γενικώς κάθε σύμπτωμα ποτέ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ουσίες "αντί".  

Και αυτό γιατί, η δική μας ενέργεια, αυτή που μας κρατά ζωντανούς, εκδήλωσε
πχ. βήχα σε μια προσπάθεια να απαλλαγή, από βλέννες που έχουν συγκεντρωθεί στο αναπνευστικό.

Συνεπώς η ορθή αντιμετώπιση του βήχα, είναι η βοήθεια στο σώμα προς την ίδια κατεύθυνση
και όχι προς την αντίθετη.

Τέτοια δράση δηλαδή αντίθετη προς την επιλογή του σώματος, πχ. καταρροή - αντικαταρροϊκό,
μπορεί την ίδια στιγμή να παράξει ένα θαυμαστό αποτέλεσμα και να εξαφανίσει την καταρροή,
αλλά αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο οργανισμός δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από αυτά που ο ίδιος
έχει επιλέξει να απαλλαγεί.  

Τότε, και αν αυτό επαναλαμβάνεται συχνά, μπορεί να έχουμε μια χρόνια,
αλλά και πιο βαθιά ασθένεια πχ. άσθμα.

Μπορούμε λοιπόν να δούμε με ασφάλεια ότι, ενώ το πρόβλημα αρχικά ήταν νερό που έτρεχε από τη μύτη,
τώρα έχουμε προβληματική λειτουργία των πνευμόνων, και ο πλέον αδαής καταλαβαίνει ότι σαν ασθένεια
είναι σαφώς σοβαρότερη και βαθύτερη.  

Εδώ θα μπορούσαμε να δούμε συγκριτικά, πως θα αντιμετώπιζε η ομοιοπαθητική μια τέτοια κατάσταση.

Θα χορηγείτο στον ασθενή το "όμοιο" θεραπευτικό μέσο, το οποίο θα προκαλούσε μια αύξηση της
ενεργειακής ροής στο συγκεκριμένο μέρος, και έτσι θα κατάφερνε τη θεραπεία, βοηθώντας τον οργανισμό
σε αυτό που ο ίδιος επιλέγει και ζητάει..

Δηλαδή να μην ξεχνάμε, ότι το σώμα όταν δημιουργεί ένα σύμπτωμα, το κάνει με σκοπό
να επαναφέρει την τάξη, να θεραπεύσει.

Αυτό είναι μια πολύ σημαντική αρχή που δεν πρέπει να αγνοείται ποτέ και επίσης το σύμπτωμα
υποδηλώνει πως, η ενεργειακή του δύναμη δεν του φθάνει.

Η δε προσπάθεια θεραπείας λοιπόν, δεν πρέπει ποτέ να είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Μη ξεχνάμε επίσης, ότι καθημερινά καταπολεμώνται λοιμώξεις και άλλου είδους προσβολές εν αγνοία μας,
χωρίς εμφάνιση συμπτωμάτων.

Συνεπώς η εμφάνιση, [συμπτωμάτων] δείχνει ακριβώς αυτό, ότι δεν τα καταφέρνει και θέλει μια βοήθεια.

Πολύ σωστά λοιπόν προκύπτει από όλα αυτά, η ομοιοπαθητική θεραπευτική αγωγή,
η οποία ποτέ δεν στρέφεται ενάντια στο θεραπευτικό μηχανισμό του σώματος,
δηλαδή την ίδια τη ζωτική ενέργεια, αλλά συμπορεύεται μαζί της και την ενισχύει, θεραπεύοντας οριστικά.